Tłumaczenia w językach: włoskim, rosyjskim i polskim

Potrzebujesz pomocy w wyborze adwokata, w dochodzeniu do odszkodowania po wypadku czy zgonie bliskiej osoby, skontaktuj się:

Polski tel. kom. 0048 518803985

E-mail: kachboz@yahoo.it

Niezwykłe historie

Od dłuższego czasu zbieram wiadomości, dotyczące drzewa genealogicznego mojej rodziny. Zarówno ze strony mamy, jak i ze strony taty udało mi się zgromadzić długą listę nazwisk i  poznać losy niektórych przodków.

Ze strony mamy: 

Śledząc ich historię życia, zwróciły moją uwagę okoliczności przyjścia na świat Janusza, syna Janiny i Kazimierza Dziurzyńskich, którego nazywam „dzieckiem wojny”. Otóż Janusz urodził się 17 stycznia 1944 roku w mieście Karaczi, należącym wówczas do Indii. Mając zaledwie kilka miesięcy został przesiedlony wraz z mamą do Afryki do Tengeru w Tanganice (obecnej Tanzanii). A jego ojciec w tym czasie walczył w szeregach II Korpusu Polskiego pod dowództwem gen. Władysława Andersa.

Tengeru, 1947 rok, piąty od lewej Janusz Dziurzyński.

Zamieszczone zdjęcie zostało udostępnione przez Janusza z jego prywatnego archiwum.

Ze strony taty:

Dowiedziałam się, że dwoje moich kuzynów urodzonych w Polsce w Wólce Lubielskiej w powiecie wyszkowskim: Jan, 12 listopada 1957 roku i Zofia, 1 stycznia 1959 roku, zostało adoptowanych do USA.  Obydwoje są dziećmi z pierwszego małżeństwa, nieżyjącego stryja Stanisława Kachel, najstarszego brata mojego taty. Do adopcji doszło w 1961 roku po śmierci ich mamy Stanisławy z domu Dana.  Być może Zosia i Janek też by chcieli dotrzeć do swoich "korzeni", choćby drogą wirtualną...

Janek i Zosia

Zdjęcie udostępnione przez ich przyrodnią siostrę, córkę stryja z drugiego małżeństwa.

Konkurs Jednego Wiersza

25 czerwca 2011 brałam udział w VI Otwartym Konkursie Jednego Wiersza w Kutnie w ramach VII Festiwalu "Złoty Środek Poezji".

Oto prezentowany wiersz:

Matko

Matko, kiedy nas porzuciłaś,

miałyśmy zaledwie po pięć lat.

Nic sobie z tego nie robiłaś.               

Emigrując chciałaś podbić świat.

Nie szczędząc nam smutnego losu.

Tak bez skruchy odeszłaś z domu,

zabierając dźwięk swego głosu,

ktόry zniknął jak echo gromu.

A żal zostawiłaś nam w darze.

Ból, co rozpala się jak ogień.

Rozpacz przygnębiającą twarze.

I gorycz rosnącą z dnia na dzień.

Matko, dlaczego to zrobiłaś?

Kto cię natchnął do czynu tego?

Sztylet w serce nam matko pchnęłaś,

czyniąc też sobie wiele złego.

Nie widzisz teraz, jak rośniemy,

ani jak kwitną wiosenne kwiaty,

ktόre z wdzięcznością dziś niesiemy

w prezencie dla naszego taty.

Z taką wdzięcznością byśmy chciały,

w twoje ramiona skryć się mamo,

by smutki nasze się rozwiały,

żeby znowu było tak samo.

Wrόć do nas, ukochana matko!

Odejście twe ci wybaczamy.

Wiesz? – kocha cię także nasz tatko.

A my z tęsknoty umieramy.